ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਾਫੀ ਹੈ,
ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਦੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ|
ਸਾਡੀ ਭੁੱਖ ਜਿਸਮ ਦੀ ਨਹੀ,
ਰੂਹ ਦੀ ਹੈ |
ਤੇ ਰੂਹਾਂ ਜਿਸਮਾਂ ਵਾਂਗ
ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਚ ਬੇਗਾਨੀਆਂ
ਕੰਧਾਂ ਨੀ ਟੱਪਦੀਆਂ,
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੱਭਦੀਆਂ ਨੇ ਕੋਈ
ਸੁੰਨਸਾਨ ਜਿਹੀ ਥਾਂ|
ਰੂਹ ਤਾਂ ਰੱਜ ਜਾਦੀ ਹੈ
ਹਵਾ ਚੋ ਆਉਂਦੀ ਸੱਜਣਾ ਦੀ
ਮਹਿਕ ਨਾਲ ਹੀ,
ਤੇ ਮਰ ਮਿਟਦੀ ਏ
ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ |
ਜਿਸਮ ਥਕਦੇ ਵੀ ਨੇ
ਤੇ ਢਲਦੇ ਵੀ|
ਜੋ ਵੀ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਲਈ|
ਜਿਸਮ ਦਾ ਮਕਸਦ ਹੈ
ਪਾਉਣਾ ਤੇ ਹਢਾਂਉਣਾਂ
ਕਿਸੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵੀ|
ਪਰ ਰੂਹ ਲਈ ਤਾਂ
ਕੀ ਪਾਉਣਾ ਤੇ ਕੀ ਗਵਾਉਣਾ,
ਕੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਕੀ ਨਜ਼ਦੀਕੀ,
ਸਭ ਦਾ ਇਕੋ ਅਰਥ-
ਪਿਆਰ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ|
ਤਾਂ ਕਿ ਬਣਿਆ ਰਹੇ
ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਦੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ|
